Zebrapad

“Spring dan! Alleen de zwarte strepen, dan doe ik de witte” zei een vriendin laatst tegen me, in een speelse bui. We liepen naar huis en werden ineens uitgenodigd door het zebrapad om hinkelend zoals vroeger onze oversteek te maken. Je hebt weleens van die kinderlijke buien. We deden het; de toeterende auto’s die ons zagen hinkelen, even negerend. Toen ik thuis kwam voelde ik me licht, energiek, opgeladen, een beetje ondeugend. Niet wetend dat dit misschien wel het startsein van mijn eigen innerlijke retraite zou zijn.

Zwart en wit. Licht en donker. Oud en nieuw. Het hoort bij elkaar. Het één kan niet zonder het ander. We leven in een bijzondere tijd; een nieuwe tijd. Het is, als je het mij vraagt, een voorrecht om in deze periode te leven. Niet omdat het altijd makkelijk of soepel gaat; juist niet. Maar omdat we de grootste, misschien wel belangrijkste levenslessen in een versneld tempo voorgeschoteld te krijgen. Lessen die ons uiteindelijk, vanuit het verlangen van onze ziel, dichterbij onszelf brengen dan we ooit hadden gedacht. Ik voel echt een overgang van een oude manier van zijn, naar een nieuwe, veel meer passende manier.

En de afgelopen paar dagen, net zo rond de intrede van de lente, werd ik in alle facetten getuige van die overgang. Het weer, de natuur, leken zich als vanzelf op deze stroming aan te passen.

De zon komt op. Kraakhelder licht. Geen wolkje aan de lucht. Fluitende vogels als voorbode van een nieuwe, stralende dag. De lente die door wil breken, de van ongeduld trillende grond, zaadjes die uit willen bloeien. Ik ga liggen in het gras en voel de vruchtbaarheid, de potentie van de aarde en van mijzelf als mens, als onderdeel van diezelfde aarde.

Het ongeduldige trillen van de aarde brengt eigenlijk een soort `ho effe´ met zich mee. Langzaam trekken wolken voor de zon. Eerst nog subtiel, maar later steeds vol gepakter, intenser. Aan de hemel zie ik de gister nog zo felle maan langzaam verdwijnen achter een dicht dek. “I see a bad moon rising”, zing ik langzaam in mezelf. Want ik weet dat er, ondanks de gewilligheid van alles wat wil groeien en bloeien, nog wat duisternis is, die ook gezien wil worden.

In de dagen erna word ik heen en weer geslingerd, als een onstuimige voorjaarswind. Dan weer vrolijk, levenslustig en vol energie; dan weer terneergeslagen, overprikkeld en overschaduwd. Nog niet eerder was ik me zo bewust van het duizelingwekkende tempo waarop die afwisseling plaatsvindt. Alsof het universum nu heeft besloten dat het écht klaar is met al die ‘oude meuk’. Een voorjaarsschoonmaak dus, in alle opzichten.

Dus ik huil, ik lach, ik troost, ik verbind, ik zonder me af. Ik wandel, ik fiets, ik schrijf. ik zing, ik slaap. En vraag me regelmatig af wat er in godsnaam allemaal gebeurt. Tegelijkertijd voel ik van binnenuit een soort strakke lijn gemaakt worden, van bovenaf, de aarde in. De lijn die mij hier houdt en ervoor zorgt dat ik niet weg waai. En die mij vertelt dat het okay is, dat deze voorjaarsschoonmaak juist het stukje was, waarvoor ik plaats mocht gaan maken.

En na meerdere dagen zo zwart en wit doorleefd te hebben, wordt het langzaam lichter. Zowel in mijzelf als wanneer ik naar de lucht kijk. Als een storm die is gaan liggen. Ik snuif de frisse voorjaarszon op en weet, dat er zojuist een heel belangrijk hoofdstuk is afgesloten. En hoewel verre van comfortabel of gemakkelijk; het enige wat ik in de voorgaande dagen hoefde te doen, was vertrouwen en me eraan overgeven.

Enkele dagen later loop ik in mijn eentje opnieuw over hetzelfde zebrapad. Het kind in mij wil weer springen, maar voor nu voel ik dat ik trots, met een gerechte rug, de oversteek mag maken.

Liefs van Lise